Wystawa Zwierza 2009

Laudacja

Sławomir Zwierz, artysta malarz, uczeń prof. Haliny Chrostowskiej, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, którą ukończył w 1978 roku, nauczyciel projektowania graficznego na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Od początku inspirowany przez swych mistrzów, Eugeniusza Markowskiego i Tadeusza Brzozowskiego, poszukuje drogi artystycznej między geometrią i liryzmem, między abstrakcją przestrzeni wewnętrznej, konkretem świata rzeczywistego oraz umownością przestrzeni teatralnej. Z powikłanej gry tych trzech światów wyłaniają się w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku serie obrazów i rysunków, cykle „Teatralia 1” i „Teatralia II” oraz kolekcje ilustracji książkowych.

Artysta nawiązuje kontakt ze środowiskiem „Galerii Fundamenty” w latach 90., a więc w tak zwanym „okresie warszawskim”, kiedy „Galeria” nie posiada jeszcze formy instytucjonalnej ani konkretnego miejsca na mapie Europy. Bez wątpienia, osobowość artystyczna Sławomira Zwierza pomaga środowisku przetrwać ten trudny, prenatalny okres i przyspiesza konceptualizację niejasnych zamysłów. Artystę można uznać wręcz za akuszera „Galerii Fundamenty. Z jego również inspiracji powstaje w roku 2004 kolejna instytucja – Ogólnopolskie Plenery Artystyczne w Dąbrównie, goszczące wybitnych twórców przybywających z całego Kraju, od Gdańska po Jasło i Mielec, od Białegostoku po Wrocław. W uznaniu zasług środowisko „Galerii” Fundamenty” 11 sierpnia 2005 r. ustanawia Sławomira Zwierza Komisarzem Wieczystym tych plenerów. W bieżącym roku Artysta jest Komisarzem Wieczystym już po raz szósty.

Odkrycie Dąbrówna staje się przełomowym momentem w twórczości Sławomira Zwierza. Zafascynowany architekturą i pejzażem miasteczka położonego w przesmyku między jeziorami, Wielką i Małą Wodą, miejsca, którego historia sięga początków Państwa Krzyżackiego i nierozerwalnie wiąże się z Grunwaldzką Wiktorią, w latach 2004-2006 Artysta przeżywa okres inspiracji konkretem świata realnego.

Powstają obrazy i rysunki, w których bez trudu odnajdujemy dąbrówieńskie ślady. Jednocześnie Jego paleta – jak to bywa u artystów dużego formatu – wykazuje wyraźne

dominanty: w pierwszym etapie – czerwony, w drugim – brązowy. W 2007 roku Sławomir Zwierz tworzy cykl 11 ilustracji do tomu poezji Bohdana Kosa „Istota z piór i nicości” (tytuł wydawniczy: „Atrament”, tCHu, doM wYdawniczy, Warszawa 2007), niezwykłą serię rysunków, pełną rzeczywistych aniołów i ptaków oraz pozornych drzew i horyzontów

W tym samym, 2007 roku pojawia się kolejny zwrot w twórczości Artysty. Niewykluczone, iż obawa przed zaliczeniem w poczet malarzy regionalnych każe Sławomirowi Zwierzowi uciec od lokalnych klimatów i poszukiwać inspiracji – ponownie – w przestrzeniach wewnętrznych i teatralnych. Pojawia się cykl „Teatralia III”. Paleta traci spójność na rzecz rozbieganej kolorowości, płaszczyzny stają się umowne i syntetyczne z niepokojącą tendencją do formalnego nadmiaru. Dąbrówno znika z płócien Artysty. W 2008 roku Sławomir Zwierz daje się namówić na spacer po miasteczku. Obserwuje, analizuje, robi fotografie. Dochodzi do wniosku, że jedyną szansą dla zachowania artystycznej wolności, dla obrony przed obezwładniającą siłą natury i kultury, jest ucieczka w retorykę kompozycyjnych podziałów i geometryzację psychicznych przestrzeni. Poszukiwania te i ten z powagą uprawiany eskapizm charakterystyczne są – również – dla artystów wybitnych. Z niepokojem, ale i z nadzieją, przyglądamy się, w jakie jeszcze rejony zaprowadzi Sławomira Zwierza Jego własny talent.

Obrazy